Schema: Bijbelvertalingen en hun oorsprong
Alle jaartallen in het schema zijn: na Chr.
Toelichting bij het schema:
In feite vinden we in het schema drie “kolommen” vertalingen.
De Reformatie-Bijbels:
In de eerste kolom vinden we de vertalingen die hun oorsprong vinden in het Bijbelse Antiochië. Via de Byzantijnse handschriften en de Textus Receptus is het Woord van God tot ons gekomen in de Reformatie-Bijbels, zoals de King James 1611 en de StatenBijbel. Deze lijn van Griekse teksten en vertalingen is op het Concilie van Trente (1546 na Chr.) door de Paus verboden verklaard.
De Roomse “bijbels”:
Echter in Alexandrië werkten Joden, al sinds de tijd dat de Heere Jezus op aarde was, aan een vermenging van de Bijbelse geschriften met filosofie. Daaruit zijn de handschriften Vaticanus, Sinaïticus, Alexandrinus en de “Septuaginta” voort gekomen. Deze zijn gebruikt voor de Middeleeuwse Rooms-katholieke vertaling: de Vulgaat van Hiëronymus. Alle andere Rooms-katholieke vertalingen passen in deze lijn.
De Protestantse “bijbels” vanaf 1880 na Chr.:
Op een zeker punt in de geschiedenis ontdekken de Protestanten, en de “fundamentalistische” christenen, de handschriften Vaticanus en Sinaïticus en andere Alexandrijnse handschriften. Ondanks de grote verschillen, die deze handschriften onderling vertonen, worden ze wegens ouderdom tot de beste handschriften bestempeld. Onder andere de heren Westcott en Hort maakten op grond van deze handschriften een nieuwe Griekse tekst, en in 1881 na Chr. werd deze nieuwe tekst voor het eerst voor de Revised Version gebruikt. Vanaf dat moment komt er een stroom van nieuwe vertalingen op gang, allemaal gebaseerd op de Alexandrijnse handschriften. Doordat deze nieuwe vertalingen dezelfde bron hebben als de Rooms-katholieke vertalingen, lijken de Protestantse nieuwe vertalingen erg veel op de Rooms-katholieke “bijbels”. De Griekse teksten, die hieraan ten grondslag liggen (Griesbach/Tischendorf/Westcott en Hort/Nestle en Aland), worden dan ook door Rooms-katholieken geaccepteerd.
Resultaat: Oecumene; Bijbels woord daarvoor: hoererij (Openb. 17en 18)!
“Fusie” van de twee rechter kolommen: Oecumene
Omdat de Protestantse nieuwe vertalingen dezelfde bron hebben als de Rooms-katholieke “bijbels” zien we dan ook dat Protestant en Katholiek voor de NBV van 2004 zij aan zij hebben kunnen samenwerken. De Protestanten hebben definitief een Rooms-katholieke “bijbel” gekregen.
Verschillende organisaties (Het Zoeklicht bijvoorbeeld (“Willibrord aan de Evangelische tafels”, door drs. J. van Barneveld, Het Zoeklicht, 27 november 1999)) vinden de NBV te onbetrouwbaar en raden aan om in plaats van de NBG-’51 de Willibrord vertaling te gebruiken. In het schema kunt u zien dat dat helemaal niets uitmaakt. Zowel de NBV, als de NBG-’51 als de Willibrordvertaling hebben dezelfde bron: de menselijke filosofie van Alexandrië. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden; u bent gewaarschuwd!
De betrouwbare lijn verontreinigd
Daarnaast is in 2010 de HSV verschenen. Men zegt daarvoor dezelfde bronnen te hebben gebruikt als de oude Statenvertalers, maar de vertaling bekijkend, is de Alexandrijnse invloed in de HSV duidelijk merkbaar. Naast de uitgave van de StatenBijbel door de GBS, was er was nog een goed leesbare versie van de StatenBijbel in omloop: de Statenvertaling Editie 1977. Deze laatste was een uitgave waarin diverse moeilijke woorden vervangen waren door woorden met dezelfde betekenis. Maar dit was niet genoeg voor de heren herzieners. Men sprak erover dat de StatenBijbel vele fouten bevatte. En wanneer men dergelijke woorden gebruikt, moet dat argwaan wekken... En inderdaad, de theologie is beïnvloed door het Alexandrijnse gedachtengoed van de nieuwe vertalingen, en dat is duidelijk terug te vinden in de HSV. De HSV is een Heel Subtiele Versie, maar absoluut niet Gods Woord meer. De HSV is geen StatenBijbel. (In het Engels geldt hetzelfde voor de New King James Version, NKJV).
Ook hier bent u gewaarschuwd, opnieuw: er zijn vele wegen die naar Rome leiden.
Lees en bestudeer de betrouwbare Reformatie-Bijbel.
